 |
| Classmates Gathering at Yercaud, 2010 |
 |
| NVSC, Pune 2009 |
 |
 |
| With My Parents |
 |
| Family |
 |
| As Small boy with Rev. Sr. Pushpa |
 |
| First Mass Reception at Pudur, 9.4.1997 |
 |
| First Mass 9.4.1997 |
 |
| With My Family |
 |
| As a Staff of GSS |
 |
| Priestly Ordination 8.4.1997 |
 |
| Ordination 1997 |
 |
| Ordination 1997 |
 |
| St. Peter's Basilica, Rome 2005 |
 |
| Betlahem 2005 |
 |
| Good Student Award 1986 |
 |
| First Year Philosophy, Bangalore |
 |
| Diaconate |
 |
| Diaconate |
 |
| Minor Seminarian 1988 |
Way of the Cross - History
சிலுவைப்பாதை : வரலாறும் போதனையும்
இயேசுவின் பாடுகளை சிந்தித்து தியானிக்க திருச்சபை நமக்கு தந்துள்ள நாட்களே தவக்கால நாட்கள். இந்த நாட்களில் கிறிஸ்துவர்களாகிய நாம் மேற்கொள்ளும் மிகச் சிறந்த பக்தி முயற்ச்சிகளுள் ஒன்று தான் சிலுவைப்பாதை பக்தி முயற்சி. இந்த பக்தி முயற்சியில் பங்கு பெறும்போது இயேசுவின் துன்பத்தில் நாமும் பங்குகொண்டு நமது வாழ்வை முறைப்படுத்தி வாழ நமக்கு வாய்ப்புகள் தரப்படுகின்றன. திருச்சபை இந்த தவக்கால நாட்களில் சிலுவைப் பாதை பக்தி முயற்சியை கடைப்பிடித்து தனி,பொது வாழ்வில் மாற்றம் காண நம் ஒவ்வொருவரையும் அழைக்கிறது. இந்த சிலுவைப்பாதை பக்தி முயற்சி எப்படி உருவானது வளர்ச்சி கண்டுள்ளது என்பதனை அதன் வரலாற்றுப் பின்னனியுடன் அறிந்து கொள்ள முயல்வோம்.
வரலாற்றுப் பார்வை
திருச்சபையின் ஆரம்ப காலக் கட்டத்தில் கிறிஸ்துவர்களுக்கு மிக முக்கியமான நகரங்களாக இருந்தது உரோமை மற்றும் பாலஸ்த{னம். ஏனென்றால் இயேசு பிறந்து வாழ்ந்த நகரம் பாலஸ்தீனம். இயேசு பாடுகள் பட்டு சிலுவையில் அறைந்த இடம் எருசலேம். அதே போல் இயேசுவின் உயிர்ப்புக்குப் பிறகு இயேசுவின் சீடர் பேதுரு உரோமை நகருக்குச் சென்று போதித்து மக்களை கிறிஸ்துவர்களாக மாற வழிகாட்டுகிறார். ஏறக்குறைய திருச்சபையின் ஆரம்ப காலக்கட்டத்தில் 4-5 நூற்றாண்டுகளில் தான் கிறிஸ்துவ மதம் காண்ஸ்டன்டைன் என்ற மன்னரால் அங்கிகரித்து ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டது. அதன்பின் பல்வேறு நாடுகளிலிருந்தும் கிறிஸ்துவ மதத்தின் புண்ணிய பூமியான எருசலேமுக்கு திருப்பயணம் மேற்கொண்டு இயேசு பிறந்து வாழ்ந்த மற்றும் சிலுவையில் அறையப்பட்ட இடங்களை காண பல இடங்களிலிருந்து மக்கள் திருபயணம் மேற்கொண்டனர். மிக முக்கியமாக எருசலேம் நகர வீதிகளில் இயேசு சிலுவை சுமந்து சென்ற சாலைகளில் மக்கள் சேர்ந்து செபித்து,பாடல்கள் பாடி,யேசுவின் பாடுகளை சிந்தித்து வந்துள்ளதை திருச்சபையில் ஆரம்ப கால முதலே அறிய முடிகிறது.
இதே காலக் கட்டத்தில் கிறிஸ்துவ விசுவாச நிலையை வெளிப்படுத்தக் கூடிய வகையில் பல்வேறு வகையான ஓவியங்கள் சித்தரிக்கப்பட்டு மக்களது பார்வைக்கு வைக்கப்பட்டது. காலஞ் செல்லச் செல்ல இத்தகைய அழகிய ஓவியங்களை கண்டு மக்கள் செபிக்கக்கூடிய நிலைகள் திருச்சபையில் உருவாயின. ஏறக்குறைய 6ம் நூற்றாண்டுகளில் இத்தாலிய நாட்டிலுள்ள பொலோனா என்ற இடத்தில் வாழ்ந்து வந்த புனித ஸ்டீபன் மடாதிபதிகள் எருசலேமை சித்தரிக்கக்கூடிய காட்சிகளையும் இடங்களையும் வரைந்து அதிலும் குறிப்பாக யேசுவின் பாடுகளை சித்தரிக்கூடிய ஓவியங்களை தங்களது இல்லத்திலே வரைந்து வைத்து யேசுவின் பாடுகளை தங்களது மடத்திலே சிந்திக்கலாயினர்.
அதே போன்று திருச்சபையின் ஆரம்ப காலத்திலே ஓவியம்,கலை,சிற்பம் மூலம் யேசுவின் பாடுகள், மரணம், உயிர்ப்பை மையப்படுத்தி கிறிஸ்துவ ஆலயங்களிலும் அதன் சுற்றுப் புறமும் வைக்கப்பட்டு திருப்பயணிகள் பக்தியை கடைபிடித்து புனித இடங்களை சந்தித்து செபிக்கக்கூடிய வாய்ப்புகள் உருவாக்கித் தரப்பட்டது. இத்தகைய நிலைகள் உரோமை மற்றும் எருசலேம் பகுதிகளில் அதிகமாக இருந்துள்ளதை அறிய முடிகிறது. இந்த நிலையில் தான் சிலுவைப்பாதை பக்திமுயற்சியும் திருச்சபையில் உருவானது.
சிலுவைப்பாதை பக்தி முயற்சி உருவாக காரணமாக இருந்த இடம் புண்ணிய பூமியான எருசலேம் தான். ஏறக்குறைய 10ம் நூற்றாண்டுகளுக்கு பிறகு தான் எருசலேம் நகரில் நல்ல சாலைகள் அமைத்து பக்தர்கள் பக்தியாக பாடல்கள் பாடி செபித்து செல்லக்கூடிய நிலை உருவாக்கப்பட்டது. ஏறக்குறைய 1342 ஆண்டுகளில் புனித பூமியானது பிரான்சிஸ்கன் சபை துறவிகளிடம் ஒப்படைக்கப்பட்டு திருப்பயணிகளை கவரக்கூடிய வகையில் பக்திமுயற்சிகள் உருவாக்கப்பட கேட்டுக்கொள்ளப்பட்டனர். மேலே குறிப்பிடப்பட்ட சாலைகளில் ஒரு சில காட்சிகளை சித்தரித்து குறிப்பாக அன்னை மரியாள் யேசுவை காணுதல், எருசலேம் நகர் பெண்களிடம் உரையாடுதல், சிமியோனை சந்தித்தல், படைவீரர்கள் யேசுவின் உடைகளை களைதல், சிலுவையில் அறைதல் போன்ற யேசுவின் பாடுகளை ஓவியங்களாகவும் சிற்பங்களாவும் வடிவமைத்துள்ளனர். 14 மற்றும் 15ம் நூற்றாண்டுகள் வரை 20 மற்றும் 30க்கும் மேற்பட்ட நிலைகளை உள்ளடக்கியதாக சிலுவைப்பாதை பக்திமுயற்சிகள் அமைந்திருந்தன. இதை 1462 ல் புண்ணிய பூமிக்கு திருப்பயணம்; மேற்கொண்ட இங்கிலாந்து நாட்டு “வில்லியம் வே” குறிப்பிட்டுக் காட்டுகிறார். அதோடு சித்தரிக்கப்பட்டுள்ள யேசுவின் பாடுகள் தியானிப்பதற்கு உதவியாக இருந்தது என்றும் குறிப்பிடுகிறார். 16ம் நூற்றாண்டுகளில் தான் “14” ஸ்தலங்கள் என்று நிர்ணயிக்கப்பட்டு வரையறை செய்யப்பட்டது. 1686 திருத்தந்தை இன்னொசெண்ட் முக்கியமான மடாதிபதிகள் வாழும் இடங்களில் சிலுவைப்பாதை பக்தியைக் கடைபிடிக்க ஆணையிடுகிறார்.
திருத்தந்தை பெனடிட் (1726) ஒவ்வொரு கிறிஸ்தவனும் இந்த பக்தி முயற்சியை மேற்கொள்ளவும் அதன் மூலம் பலனை பெற்றுக்கொள்ள முடியும் என்று ஆணை பிறப்பிக்கிறார்.. அதன்பின் திருத்தந்தை கிளாமெண்ட் (1731)எல்லா கோயில்கள், பேராலயங்கள், திருத்தல வளாகங்கள், சிற்றாலயங்கள் கல்லறைத்தோட்டகளிலும்; இந்த பக்தி முயற்சி மேற்கொள்ளப்பட வேண்டும் என கிறிஸ்துவ மக்களை பணிக்கிறர். அதன் அடிப்படையில் 17 ம் நூற்றாண்டுகளிலிருந்து இந்த பக்தி முயற்சி திருச்சபையில் கடைபிடிக்கப் பட்டு வருகிறது என்பதை உணரலாம்.
சிலுவைப்பாதையின் போதனை
என்னைப் பின் செல்ல விரும்புகிறவன் தன்னையே மறுத்து தன் சிலுவையை நாள்தோறும் சுமந்து கொண்டு என்னைப் பின் தொடரட்டும் (மத் 16.. 24) என்பது இயேசு ஆண்டவர் நம் ஒவ்வொருவருக்கும் விடுக்கும் அழைப்பு.
சிலுவைப் பாதை வெறும் வெளிச்சடங்கல்ல:
பரிதாபப்பட்டு கண்ணீர் வடிப்பதற்குமல்ல:
மாறாக, நம் வாழ்வை சீர்தூக்கி பார்க்கும் வாய்ப்பு:
இறைவனுடன் உறவைப் புதுப்பித்துக் கொள்ளும் அரிய வாய்ப்பு:
சிலுவைப்பாதை நம் வாழ்க்கைப் பாதையாக மாறும் போது நாம் ஒவ்வொருவரும் மறுகிறிஸ்துவாக மாற முடியும். இதற்காகக்தான், இறைவன் தன் மகன் இயேசுவின் மூலம் இத்தனை துன்பங்களை நாம் உணர்ந்து பங்கேற்க வாய்ப்பு தருகிறார்.
யூத மக்கள் சிலுவையை அவமானத்தின் சின்னமாகத்தான் கருதி கொலை பாதகர்களையும் நாட்டுத் துரோகிகளையும் தண்டிக்க பயன்படுத்தினர். இத்தகைய சிலுவை மரணம் ஒரு மனிதனுக்கு வாய்க்கின்ற அவலத் தீர்ப்பு தான். அவமானத்தின் சின்னமாகிய சிலுவை இயேசுவின் மரணத்தினால் மகிமை பெறுகிறது (1 கொரி 1. 18). இயேவின் சிலுவை வெற்றியின் சின்னம். மனுக்குலமனைத்திற்கும் பலியான மாசற்ற செம்மறி அதில் தொங்கி இறந்து நமக்கு மீட்பைப் பெற்றுத்தந்தார். இடறலாக கருதப்பட்ட சிலுவை மனித குலம் முழுமைக்கும் வாழ்வுப் பாதையாகவும் அவரது காயங்களாலே நாம் குணம் பெற்றுக் கொள்ளவும் முடிந்தது (1 பேதுரு 2. 24). எனவே தான் மனிதர்களுக்கு மடமையாக எண்ணப்பட்ட சிலுவைச் சின்னம் இயேசுவின் இறப்பினால் வாழ்வின் ஊற்றாக உருவெடுக்கிறது.
பாலைவனத்தில் கொள்ளிவாய் பாம்புகளால் கடியுண்டவர்கள் நலமடைய மோயீசன் வெண்கலப் பாம்பை கம்பத்தில் ஏற்றினார். அதை உற்று நோக்கிய அனைவரும் உயிர் பெற்றார்கள். (எண் 21. 9) அதே போன்று தான் இயேசுவின் சிலுவைச் சாவு மனித இனம் முழுவதிற்கும் அருள் வாழ்வை பெற்றுத் தருகிறது.
அதோடு சிலுவையிலே விண்ணுக்கும் மண்ணுக்குமிடையே தொங்குகிற இயேசு கடவுளையும் மனிதனையும் இணைக்கும் இணைப்பின் பாலமாக இருக்கிறார். படைப்பின் தொடக்கத்திலிருந்த உறவு நிலையில் ஏற்பட்ட விரிசலை இயேசு தனது உயிரை சிலுவையில் அர்ப்பணித்ததன் மூலம் கடவுளையும் மனிதனையும் இணைக்கின்ற உறவுப் பாலமாகத் திகழ்கின்றார். பலியும் பலிப் பொருளுமாகிய இயேசு பலியாகப் போகும் கழுமரத்தை தானே சுமந்து சென்று தன்னுயிரைக் கொடுத்ததன் மூலம் கடவுளையும் மனிதனையும் இணைக்கிறார்.
அதோடு சிலுவையிலே இயேசு மனிதனையும்-மனிதனையும் இணைக்கிறார். இயேசுவின் சிலுவையில் இருபக்கமும் இரு மனிதர்கள் அறையப்பட்டிருந்தனர். இதன் மூலம் மனிதனை மனிதனுடன் இணைக்கும் உறவின் பாலமாக இருந்து தன்னையே மனிதனுடன் ஒன்றிணைக்கிறார். சின்னஞ்சிறிய சகோதரனுக்கு செய்த உதவிகளை எனக்கே செய்தீர்கள். இயேசுவின் இறப்பால்; மனிதன் மனிதனுடன் இணைக்கப்படுகின்றான். ஏனென்றால் சிலுவையின் மகத்துவமே இறையன்பிலும் பிறரன்பிலும் இணைவதில் தான் அடங்கியுள்ளது இணைவதுதான் சிலுவையின் சிறப்பு. இந்த இரண்டையும் பிரிக்க முடியாது ஒன்றில்லாமல் மற்றது இல்லை ஏனென்றால் சிலுவைக்கு எப்படி குறுக்குச் சட்டமும் நெடுச் சட்டமும் அவசியமோ அதைப் போன்றது தான் நமது கிறிஸ்துவ வாழ்வும்.
சிலுவைப் பாதையின் பயணம் நமது தேவைகளுக்காக நாம் மேற்கொள்ளும்; திருயாத்திரை அல்ல: மாறாக இயேசுவின் மனநிலை,மதிப்பீடுகள்,நெஞ்சுரம் நமது அன்றாட கிறிஸ்துவ வாழ்வுக்குத் தேவை என்பதற்காகத் தான் சிலுவைப் பயணம். இயேசுவின் பாதையில் நடப்போம்: புதிய மனிதர்களாய் உறவை ஏற்படுத்தும் உன்னதர்களாய் புனிதர்களாய் வாழ உறுதி எடுப்போம். இனிவரும் நாட்களில் இயேசுவே நம் பாதையாகவும் பயணமாகவும் மாறவேண்டும். உள்ளங்கள் உறவின் உறைவிடமாக வேண்டும். ஏதோ கடமைக்காக கலந்து கொள்ளாமல் இயேசுவின் சிலுவைப்பாதை நம் வாழ்க்கைப் பாதையாக அமையவேண்டுமென்ற சிந்தனையோடும் இறை மனித உறவை வளர்க்கும் ஆர்வத்துடனும் பங்கேற்றால் நமது தனி வாழ்வும் பொது வாழ்வும் நிச்சயம் மாற்றம் பெறும் என்பதில் சந்தேகமேயில்லை.
History of Christmas
டிசம்பர் மாதமென்றாலே சற்று குளிர் நடுக்கம் இருப்பது இயற்க்கையின் நிலை. அதோடு நமது நினைவிற்க்கு வருவது நாம் கொண்டாடும் இயேசுவின் பிறப்பு பெருவிழா. எல்லா இடங்களையும் அழகு செய்து வாழ்த்துகளை சொல்லி புத்தாடைகள் அணிந்து உலகம் முழுவதும் கொண்டாடப்படுகின்ற ஒரு விழா கிறிஸ்மஸ் விழா தான். எல்லா மதத்தினரும் உணர்ந்துகொள்ளும் விழா இதுதான் என்றால் இது மிகையல்ல. இப்படி இன்று நாம் கொண்டாடிவரும் இப்பெருவிழாவை வரலாற்றின் அடிப்படையில் அறிந்து கொள்ள முயல்வோம்.
வரலாற்று ஆதாரங்களை புரட்டிப்பார்த்தல் ஒரு குறிப்பட்;ட நாளிலோ அல்லது காலக்கட்டத்திலோ கிறிஸ்மஸ் கொண்டப்பட்டது என்று உறுதியிட்டு கூறமுடியாது. ஆனால் மக்கள் மத்தியிலே பல்வேறு வகையான கொண்டாட்டங்கள் இருந்ததை காணமுடிகிறது. பல்வேறு நாடுகளில் மிகவும் குறிப்பாக குளிர் நிறைந்த நாட்களில் விழாக்கள் கொண்டாடியதை பார்க்க முயலும்போது பல நூற்றாண்டுகளுக்கு பின்னோக்கி செல்லவேண்டும்.
மெசபட்டோமிய மரபுப்படி குளிர் காலத்தில் (டிசம்பர் ஐனவரி)அவர்களது புத்தாண்டை 12 நாட்கள் கொண்டாடியுள்ளனர். இவர்கள்; பல கடவுள்களை வழிபட்டு வந்தவர்கள். இதில் “மார்துக்” என்ற கடவுளை எல்லா கடவுள்களிலும் பெரிய முதன்மையான கடவுளாக எண்ணினர். புத்தாண்டு தினத்தன்று கடவுள் “மார்துக்” போரிட்டு தீமை செய்தவர்களை அழிப்பது வழக்கமாக நம்பப்பட்டது விழாவாக கொண்டாடப்பட்டது. இதே போன்று பாரசீகம் பாபிலோனியாலியா பழைய கிரேக்கம் போன்ற பகுதிகளிலும் டிசம்பர் – ஜனவரி மாதங்களில் பல்வேறு முக்கியமான விழாக்கள் கொண்டாப்பட்டுள்ளதை அறியமுடிகிறது. இந்த நாட்களில் நகரின் முக்கிய தெருக்களில் நடனமாடி உறவினர்கள் நண்பர்களை சந்தித்து வாழ்த்துக் கூறி சிறப்புவிருந்து அன்பளிப்புகள் கொடுத்தல் ஆகியவை குறிப்பிடக்கூடிய அளவில் இடம் பெற்றுள்ளன.
இதே காலக்கட்டத்தில் வாழ்ந்து வந்த உரோமையர்கள் மற்றும் கிறிஸ்துவர்கள் யேசுவின் உயிர்ப்பை மட்டுமே பெருவிழாவாக கொண்டாடி வந்துள்ளனர். ஏனென்;றால் முதல் இரண்டு நூற்றாண்டுகளில் கிறிஸ்துவம் ஒரு அங்கிகரிக்கப்;பட்ட மதமாகவோ அரசியல் முறைப்படி ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்ட மதமாகவோ இல்லை. எனவே பல்வேறுபட்ட துன்பங்களுக்கும் இன்னல்களுக்கும் உட்பட்டது.
பல்வேறு வகையான துன்பங்களை கொடுமைகளை அனுபவித்த காலக் கட்டத்தில் இவர்கள் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாடியதாக ஒன்றும் குறிக்கப்படவில்லை. அதே வேளையில் திருச்சபையின் ஆரம்ப காலக்கட்டத்தில் வாழ்ந்து வந்த பல்வேறுபட்ட அறிஞர்கள் பல்வேறு வகையான கருத்துகளை தருகிறார்கள். அதன் அடிப்படையில் “டியனோசியஸ் எக்சிகுஸ்” என்பவரின் கூற்றுப்படி கி மு 4 நூற்றாண்டிலிருந்து பல்வேறு முக்கிய இடங்களில் கிறிஸ்துவம் வேரூண்ற ஆரம்பித்தது. எகிப்து அந்தியோருக்கு எருசலேம் உரோமை அலெக்சான்திரியா போன்ற இடங்களில் வாழ்ந்து வந்த மக்கள் சிலர் கிறிஸ்துவர்களாகவும் மற்றும் பலர் பல கடவுள் நம்பிக்கை கொண்டவர்களாகவும் இருந்தனர். இப்படி பல கடவுள் நம்பிக்கை கொண்டவர்கள் டிசம்பர் 25ந்தேதியின்று தங்களது குல தெய்வமான “சூரிய கடவுளின்” பிறந்த நாளை கொண்டாடி வந்துள்ளனர். கிறிஸ்துவம் பரவி வந்த அந்த காலக்கட்டத்தில் பலர் கிறிஸ்துவர்களாகவும் மாறினர். ஆனால் தங்களது பழைய பழக்க வழக்கங்களை மாற்ற இயலாத நிலையில் தங்களது வழக்கமான விழாவான சூரிய கடவுளின் பிறந்த நாளை டிசம்பர் 25 கொண்டாடி மகிழ்ந்துள்ளனர். அதே சமயத்தில் கிறிஸ்துவர்கள் கிறிஸ்மஸ் கொண்டாடி மகிழ்ந்துள்ளனர் என்பது குறிப்பிடத்தக்கது.
இதன் அடிப்படையில் ஏறக்குறைய மூன்றாம் நூற்றாண்டுகளில் (321) டிசம்பர் 25ம் தேதியின்று இரண்டு விழாக்களையும் கொண்;டாட சட்டம் இயற்றப்பட்டதையும் அந்த நாளை விடுமுறை நாளாக கடைபிடித்துள்ளதையும் அறிய முடிகிறது. நாட்கள் செல்லச் செல்ல கிறிஸ்துவ மதம் வளர்ச்சி கண்;டது. அதே வேளையில் கிறிஸ்துவம் ஒரு மதம் என்ற நிலையை அடைந்தது அரசும் அங்கிகரித்து ஏற்றுக்கொண்;டது. ஏறக்குறைய 353-ஆண்டில் திருத்தந்தை முதலாம் ஜுலியஸ் என்பவர் டிசம்பர் 25 அன்று யேசுவின் பிறப்பை கொண்டாட திருச்சபையில் அனுமதி வழங்கினார். ஆனால் 440க்கு பிறகுதான் கிறிஸ்மஸ் ஒரு பெருவிழா என்ற நிலையில் உணர்ந்து கொண்டாடப்பட்டதாக அறிய முடிகிறது.
நான்காம் நூற்றாண்டுகளில் வாழ்ந்து வந்த புனித அகுஸ்தினார் குறிப்படுகிறார். “இது (கிறிஸ்மஸ்) ஒரு தனி விழா அல்ல மாறாக மீட்பை மையப்படுத்தி இன்றே நமது மீட்பு உதயமானது” என்ற நிலையில் உணர்ந்து கொண்டாட வேண்டும் என்பதை உணர்த்துகிறார்.
Leadership of Jesus
இயேசுவின் தலைமைத்துவம்: பாதம் கழுவும் இயேசு
உலகில் பிறக்கும் ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு நோக்கத்துடன் தான் வாழ்கிறான், செயல்படுகிறான். இன்றைய மனிதன் எல்லாத் துறைகளிலும் வளர்ச்சியைக் கண்டு ஆனந்தமடைகிறான். ஒவ்வொரு மனிதனும் ஒரு உயர்ந்த நிலையில் வாழ வேண்டும், வளர வேண்டும் மேன்மையான முதன்மையான பதவிகளை வகிக்க வேண்டும் கை நிறைய சம்பளம் வாங்கக்கூடிய அளவிற்கு பட்டம் பதவிகள் கிடைக்க வேண்டும் என்பது கடினப்பட்டு உழைத்து வாழ்வை நடத்துகின்ற ஒவ்வொரு குடும்பத்தின் எண்ணமும் கவலையுமாக உள்ளது. அதே வேளையில் வேறு சிலர் தங்களது பதவியை தலைமை பொறுப்பை தக்க வைத்து கொள்ள எப்படியெல்லாம் செயல்படலாம் நற்பெயரை காத்து கொள்ளலாம் மற்றவரை மட்டம் தட்டி தான் முன்னேறலாம் என்ற சுயநலப் போக்குடன் செயல்படுவதையும் கண்கூடாக காண முடிகிறது. இதற்கெல்லாம் மாறான ஒருநிலையில் யேசுவின் தலமைத்துவம் மையப்படுத்துகிறது இந்த பாதம் கழுவும் நிகழ்வின் மூலம.; ஒவ்வொருக்கும் கொடுக்கப்பட்டுள்ள பணியில் தன்னையும் தனது திறமைகளையும் முதன்மைப்படுத்தி தன்னுடன் பணிபுரியும் சக மனிதனை நேசிக்க, மதிக்க, அன்புசெய்ய மறந்துவிட்ட நிலையை மாற்றி உண்மையான அன்பின் பண்பு நலன்களில் வளர துணைபுரிய வேண்டும்.
இயேசுவின் பாதம் கழுவும் இந்த செயல் ஒவ்வொரு நபரையும் இணைக்கவும், கடவுளின் அன்பை உணரவும் செய்கின்ற உன்னதமான நிலை. இயேசு கடவுளின் மகன் ஏன் தன்னையே தாழ்த்த வேண்டும். ஆதுவும் ஒரு அடிமையின் நிலைக்கு தன்னைத் தாழ்த்தக் காரணம் என்ன? மனிதத்தை அன்பு செய்யதன் செயல்பாடுதானே.
பேதுருவின் பார்வையில் இயேசு ஒரு பெரிய போதகராக, மெசியாவாக, தலைவராக கருதப்படுகிறார். இயேசுவைத் தலைவராக ஏற்றுக் கொண்ட சீடர்கள் தங்களது தலைவருக்கு பணிபுரியும் நபர்களாகத்தான் நினைத்தனர். ஆனால் மனிதத்தை மதித்கும் இயேசுவின் பணி தனியான, வித்தியாசமான ஒன்றாக இருக்கிறது. எனவேதான் பேதுருவால் இத்தகைய நிலையை புரிந்து கொள்ள முடியவில்லை. பேதுருவின் பாதங்களை கழுவ இயேசு முன் வந்த போதும் மறுப்பு தெரிவிக்கிறார். பிறகு யேசுவின் பணியில் பங்கு கொள்ள உரிமை தரும் நிலை என்பதை யேசுவின் மூலம் விளக்கம் கண்டு முன்வருகிறார் முழுவதும்.
இயேசுவின் குண நலன்களில் அதிமாக வெளிப்படுத்தப்படுவது அவரது அன்பு. தமது அன்பை முழுமையாக வெளிப்படுத்துவதில் எந்தவித தயக்கமோ கலக்கமோ இல்லை என்பது நமக்கு தெளிவாக புலப்படுகிறது, இந்த பணிந்து செயல்படும் நிகழ்வில் நன்றாக வெளிப்படுகிறது. உண்மையான அன்பு என்பது எப்போதுமே அதிமான தாழ்ச்சி மற்றும் நான் என்ற தன்னல போக்குகளைக் கடந்தது. உண்மையான எந்த அன்பர்களுக்கிடையேயும் கேவலாமான அல்லது கீழ்த்தரமான செயல்கள் என இனம் காணமுடியாது. அதே வேளையில் அதிகாரத்துடன், ஆணவத்துடன், மற்றவர்களை மதியாத எண்ணங்களுடன் செயல்படுகின்ற எந்த ஒரு நபருடைய வாழ்விலும் செயலிலும் மட்டம் தட்டுகின்ற, கேவலமான, கீழ்த்தரமான செயல்கள் என பிரித்து செயல்படுவதை காணமுடியும்.
இயேசுவின் நிலை கடவுளுடன் இணைந்த இறுக்கமான நிலைதான். இயேசுவின் எண்ணத்திலும், பார்வையிலும், செயல்களிலும் முதன்மைபடுத்தப் பட்டவர்கள் தந்தையாம் இறைவனும் அடிமட்ட நிலையில் துன்புறுகின்ற ஏழைகளுமே. மனிதனையும் கடவுளையும் முழுமையாக அன்பு செய்யக்கூடிய நபர்களால் மட்டுமே தெய்வீக வல்லமையின் செயல்களை கண்டு உணர முடியும் வெறும் மனித சக்தியால் மட்டுமே புரிந்து கொள்ள முடியாது.
பாதங்களைக் கழுவுகின்ற செயல் யூத மத நடைமுறையில் இருந்த ஒன்று. விருந்துக்கு உறவினர்களின் வீடுகளைத் தேடி பல மைல் தூரம் நடந்து காலணி இல்லாமல் புழுதிபடிந்த பாதைகளில் வருகின்ற நபர்களில் பாதங்கள் கறைபடிந்து இருப்பதை நாம் கற்பனை செய்து பார்த்தால் தான் இந்த உண்மையை புரிந்து கொள்ள முடியும். இப்படி விருந்தினர்கள் வீடுகளுக்கு வரும்போது கறைபடிந்துள்ள பாதங்களை கழுவ அடிமைகள் வேலையாட்கள் அமர்த்தப் படுவதும் இயல்பான ஒன்று. இப்படி பாதங்களை கழுவிய பிறகு தான் விருந்துகளில் கலந்து கொள்வதும் முறையான செயலாக மதிக்கப் பட்டது.
இந்த வரலாற்று நிகழ்வுகளை நோக்கும் போது நம்மில் பலருக்கு இயேசுவில் செயல் ஒரு சாதாரண செயல்தானே எனத் தென்படலாம். யூத வரலாற்றில் விருந்தினர்களின் பாதங்களை எந்த ஒரு வீட்டுத் தலைவனும் கழுவியதில்லை மாறாக இத்தகைய செயல்கள் மதிப்பில்லதா செயல்களாக கீழ்த்தரமான செயல்களாக கருதினார்கள். ஏனவே அதற்கென தனி வேலையாட்களை அமர்த்தி விருந்தினர்களின் பாதங்களை கழுவும் செயல்கள் நடந்தன. ஆனால் இயேசுவில் செயல்பாடு சதாரமான அல்லது ஒரு இயல்பான செயல்பாடு அல்ல. காரணம் தலைவராக விளங்கும் இயேசு தன்னையே பணியாளாக, வேலைக்காரனாக மற்றிகொண்டு பணிபுரிவது தான் இயேசுவின் தனித்தன்மை. கடவுளும் மனிதனுமானவர் தன்னையே ஒரு அடிமையின் நிலைக்கு தாழ்த்தக்கூடிய அந்த பணிநிலை தான் மகத்துவமான செயல். இது எல்லா சாதாரண மனிதருக்கும் வந்துவிடாது. கடவுளையும் மனிதனையும் மையப்படுத்துகின்ற நபர்களால் மட்டுமே முடியும். குடவுளுடன் உள்ள உறவிலும் சக மனிதனுடன் உள்ள உறவிலும் நிலைத்து நீடித்து நிற்கின்ற மனிதனாலே இத்தகைய அளவுகடந்த அன்பு நிலைகளை பரிமாறிக் கொள்ள முடியும்.
அருள்பணி. S. எம்மானுவேல், நல்லாயன் குருத்துவக் கல்லூரி, கோவை.
Liturgical Inculturation / Adaptation
When we speak of liturgical Inculturation or Liturgical adaptation[1] we have to remember two different realities such as Faith and Culture or Religion and culture. Even though we may differentiate in it’s meaning but in its essence, it is very difficult to separate them. A man, born and brought up in a particular culture, has his faith. As an expression of his faith he celebrates the Liturgy or participates in liturgical celebrations. But indeed that celebration has to take place in a particular cultural context. Therefore, we can say that both are interconnected with each other. Inculturation or liturgical adaptation does not mean to introduce the Hindu religious practices in our Christian liturgies rather we need to have a clear idea regarding it and that are related to it.
Primarily we need to understand Culture, which is the essence of a human community based on habits, characters, custom, behaviors, and way of life of the people[2]. When we speak of liturgical Inculturation or adaptation in this regard certain important and different terms should be clarified to understand it.
Inculturation: means the interior transformation of cultural values through the integration of Gospel values. There should be a creative relationship between Gospel and Culture. Faith cannot be expressed without a cultural form. Because when we speak of faith, which could be expressed only by human beings. Naturally any human person must have a specific cultural context for his birth and for his existence. Indeed faith is an ongoing process in the life of a man. Human beings are the essence of a community and that human community has so many different cultures based on Countries, Nation, Region, and Language etc. Each culture is a perfect culture for the specific individual groups of people in which one has born and brought up. Whereas looking into the general realities of different cultures no one can claim that his or her culture is the purest or the perfect culture. In all our cultures we have imperfections due to the involvement of the human persons, who is naturally imperfect. Only the Culture of the Gospel (Jesus culture), we can accept as the perfect culture (here we do not mean that Jewish culture, rather the way Jesus related with people, treated). All our human cultures are to be purified with the interaction of the culture of the Gospel.
Enculturation: To grow in a different culture, the attitudes and habits are learned from practice not by birth. (e.g. Indian in America or Europe learns and behaves like that of an american or an european )
Acculturation: encounter between 2 cultures. Juxtaposition of 2 cultures, existing side by side. (e.g. A Tamilian lives and relates in Kerala or viceversa)
Indigenization: In seventies (1970) Fr. D.S. Amalopavadass used the word to mean liturgical adaptation in the Indian context and “to give to our liturgy a more Indian setting and complexion”[3].
Contextualization: This term was introduced into the active ecclesiastical vocabulary by the World Council of Churches in 1972. This derives from the word context, which is fittingly expresses, the need for the Church to be relevant to contemporary society.
Adaptation is the official word used in the Second Vatican Council very specially Sacrosanctum Concilium numbers 37-40 explains the norms for cultural adaptation. The Church respects and fosters, qualities and talents of different cultures of people to express their faith. The Episcopal conferences, moreover the local ordinary, should make the necessary steps regarding the liturgical adaptations in the proper region and in the diocese proper.
Need of Liturgical Inculturation or Adaptation
In this regard, we the Catholics, our worship to God by way of participation in the Eucharistic celebrations and in the receptions of the Sacraments are the encourageable. When we look into the history of the Church, for the better participation in the Liturgical celebrations, through the magisterial teachings every now and then the Church has given directions so that the real faith that a Christian has in God could be expressed in a proper way. In this Line the Second Vatican council “Sacrosanctum Concilium” promulgated by Pope Paul VI, in the year 1964 gives lots of provisions for a better participation and a celebration.
Liturgical Adaptation
In this regard CBCI The National Liturgical center, (NBCLC), in Bangalore was the felt need of the Indian church. Now this serves as a National centre for Bible, Catechetics and Liturgy. Immediately after the Second Vatican council the Indian church also felt the great need to introduce something in our liturgy which has prepared several things to adapt them in our liturgy. Certain elements of the adaptations, proper to India , were accepted and approved by Vatican
Postures (3)
|
Actions (4)
|
Things (5)
|
Sitting
Anjali hasta Panchanga Paranam |
Kissing objects
Exchange of peace Spontaneous
Intercessions
Arathi |
More incense
A Shawl Tray Oil lamps Introductory rite/ Welcome |
1. Posture during mass (could be sitting; footwear removed)
2. Anjali hasta instead of Genuflections
4. Kissing the objects (touching with one’s own hand and keeping on the forehead)
5. Exchange of peace (bowing)
6. Spontaneous Intercessions (people can make from their respective places)
7. Arathi (Conclusion of anaphora triple arathi: flowers, incense, light)
8. Incense more (bowl with handle type)
9. Shawl than Chasuble* (a single tunic type with the stole)
10.A tray instead of Corporal* (custom of offering always with a tray…)
11. Oil Lamps instead of Candles
12. Introductory rite. (Welcoming; garlanding; lighting the lamp.)
( one can see a real Indian way of celebration of mass in small group in my web page under the title Indian Rite Mass)
Preparation of the Kumba
In the Indian and in the Christian way the pot half filled with water Known as Puranakumba (full pot). Purnakumba is to be given to holy men, consecrated person Bishops or Priest as a sign of respect and a sign of reverential welcome. 3 Mango Leaves are placed on the mouth of the pot and a coconut over it. A red or white thread is tied around its neck is called a Kalasha. Pot = represents the inactive body to be filled with divine grace, symbol of inner totality, and the community. Water in the pot = symbol of the primordial water from which the entire creation emerged. 3 mango leaves= represents the creation, (Trinity) Coconut = symbol of purity. Thread = Represents the love that binds all creation, the vein of the community.
Introductory Rite
Removal of Footwear: It is a long tradition and a venerable practice in India
Welcome: At the Eucharist people are to be welcomed that is typically Indian, suited to the occasion is extended to the members by offering them sandal-paste. (tilak) and sprinkling (pannir) rose water. It is a sign of welcome, respect and joy.
Bhajan Singing: Bhajan is an Indian congregational form of prayer and it is called as repetitive rhythmic singing or prayer in simple music. Through repetition one is helped to go to the depth of one’s being inwardly and discover in deep silence God’s indwelling and all-pervading presence. Besides creating an Indian atmosphere to worship, it is very helpful in leading the community to greater participation and all-round silence within which one can enter into deep communion with God.
Arati: Arati is an Indian form of homage. This could be seen even now if we go to a hindu temple people would be entering to worship with flowers, incense and karpuram: Arati of flowers is placing flowers around, showering petals and waving a tray of flowers to show honour to God. Arati of incense Indian bowl type meant for it; Arati of flame with a candle. All these three together is called Maharati and is done to God alone. It is done by waving above from left to right three times before the person or object to whom or to which homage is done. Arati to the celebrant-President: Pushparati with a tray of flowers is offered to the priest as he reaches the sanctuary after the Bhajan singing (prior to Arati he may be given the tilak with sandal paste). Arati to the Community: The celebrant receives the tray of flowers and does arati to the community, another sign of Jesus Christ.
Often we may wonder why the priest then the people are given this type of welcome. This has a liturgical and a theological meaning behind it. At the Eucharistic celebration the presence of Jesus can be seen in four different levels. In the Word of God, Eucharistic Species, Minister and Lay people (and Altar). So only at the beginning itself the welcoming is given to the priest and in return the priest realizes from the people and then goes to the altar by kissing and incensing the altar the presence of Jesus is recognized.
Lighting of the Lamp: After the penitential rite the community is reconciled or purified and thus become aware of the presence of the lord. This presence of the Lord is symbolically expressed by the lighting of the lamp. Through this, the community is made aware of the illuminating presence of God in their midst. Light or fire is a special sign of God. The lighting of the lamp is done by going round the lamp keeping it always on one’s right side.
Oil Lamp: It is an auspicious symbol of the presence of God and as such it is always used for all social and religious function. Oil lamp is used. Great care should be taken to see that the flame does not go off due to wind or lack of oil..
Liturgy of the Word
Double Homage to the Bible: Bible as a container of God’s Word is now given homage with flowers or garlanding and incensing. Incensing is done by waving it three times in the form of a circle around the Bible. Garlanding a person as a sign of respect and welcome is a typically Indian gesture.
Liturgy of the Eucharist
Procession of Offerings: Offerings are brought in procession. Along with the gifts of bread and wine and other offerings, eight flowers are brought to the altar. The 8 flowers represent the 8 directions of the universe. In Indian tradition one considers the universe as giving 8 directions. Thus by these 8 flowers the whole of the universe is offered to God through Jesus Christ. (There are also other tradition which speaks of 4 or 10 directions). The Eight Flowers: The celebrant places 8 flowers on the tray around the gift in 8 directions, each time invoking an attribute of Jesus. (E.g. Son of God, Son of Man, Lord, Shepherd, etc.)
Eucharistic Prayer: There is no gesture of adoration after the words of institution as the doxology is the culminating point of the Eucharistic prayer and not the words of institution.
The Maharati or the triple arati of flowers, incense and fire is done to the Eucharist as the whole tray is lifted up by the celebrant. At the end of the doxology, the community does panchanga pranam as a sign of identification with Jesus Christ in his total self-oblation to his Father and his brothers and sisters. The celebrant himself prostrates (Sashtanga Pranam) which is the greatest form of self-surrender and oblation.
Indian Anapora
In India , however when we look into the Catholic Bishop Conference in 1967 it had proposed to have NBCLC the National Center in Bangalore Vatican Vatican
The Content of Indian Anaphora ( Indian Eucharistic Prayer)
The anaphora of Fr. Amalorpavadoss composed in Tamil and translated to English in 1971. It was submitted to the bishops at the General meeting (CBCI) held in Madras
It maintained the continuity with Judeo-Christian tradition of liturgy;
It facilitates a greater participation of the people by frequent acclamations,
Lots of elements were inserted mainly from Hindu traditional practices and worship.
Indian aspects: Proclamation of God’s marvels in creation and pervading presence of God in the entire cosmos; Indian Quest for God; Seven stages of proclamations (1-3 on creation, 4-6 history of salvation, 7 proclamation of Christ’s event).
Though this anaphora was permitted ad experimentum in special places like liturgical centers and ashrams in India Vatican had the idea to suspend the special anaphora for India
Conclusion:
The study on Eucharistic liturgy encourages everyone to understand the essential ministry of a priest. If we understand the essence of our ministry and the need of the Church, then it will be easy for a priest to perform the actions as Jesus has done. The duty of a Priest is not to give law or to keep up the rules and regulations in liturgy rather to understand one’s own mission in a given parish to proclaim the message of Jesus in a given situation. Always the liturgical celebrations are to be done within a community and for the community, Priest as the leader in a parish has to animate the faithful for the better participation and the celebration.
* inculturation does not mean only in the field of Liturgy and worship to do something but more than that we need to know and understand our culture and we need to see the Indianness in our dealing and ways of life too. Then naturally inculturation will give real meaning when they are used in our Liturgy.
[1] The Second Vatican council uses the term Liturgical adaptation than liturgical inculturation.
[2] ROSE , P.I. , (ed . ) The Study of Society, Random House, New York
[3] AMALORPAVADASS, D.S., Towards Indigenisation in the Liturgy, Bangalore
* In Tamilnadu among these 12 elements only 9 are accepted to practice. Chasuble, Tray, Panchanga Paranam are not accepted by the TamilNadu Bishop’s Conference.
An Order of Indian Mass
(To
understand the Indian Order of mass I request you to have a look at the
importance of Liturgical inculturation / adaptation in my webpage go to search to have the better
understanding of the Indian Rite Mass)
ENTRANCE RITE:
As the congregation gathers, the
volunteers put Thilak on everyone’s forehead. With the Entrance hymn
the Concelebrants enter by the main door and they are too welcomed
with Thilak and go to the altar and make the reverancial bow and occupy their
places. As the Main
Celebrant enters inside
the church, at the entrance itself he washes and wipes the hands
and near the altar he will be welcomed with the arathi (Pusparthi) and
Thilak. Then he welcomes the congregation and goes to the altar and
greets the community and invokes the blessings:
Om Purnamadah, Purnamidam
(Fullness
beyond, fullness here)
Purnat purnam udachyate
(Fullness
springs from fullness)
Purnasya purnam adaya
(from fullness
take fullness away)
Purnameva vasishyate
(fullness still
remains)
All: Om Shanti, shanti shanti
Introduction to the Liturgy:
RITES OF PURIFICATION: Purification and blessing of
water. A vessel of water is
placed near the altar with leaves the celebrant keeps on the altar chants the
following prayers (mantra) and blesses the water.
Om Shudhaya Namah
(Praise to the Most Holy)
Om Pavanaya Namah
(Praise to the
Sanctifier)
Om Vishva Jivanaya Namah
(Praise to the Life Giver)
Then the priest
sprinkles the water on all sides of the altar with the following chant
Om Jagar rakshakaya Namah
(Praise to the
savior of the world)
Om Jagannivasaya Namah
(Praise to the
one who dwells in the universe)
Om Jagannadaya Namah
(Praise to the
one who rules the universe)
Then the
celebrant sips the water to purify his own body &soul with these words:
As our body is made clean by this water, May our soul be made spotless by your
grace.
Then the
celebrant purifies the congregation with the Holy Water and sings:
Om Visveshvaraya Namah
(Praise to the
Lord of all things)
Om Mukteshwaraya Namah
(Praise to the
Lord of Salvation)
Om Uttaneshwaraya Namah
(Praise to the
Lord of resurrection)
Om Amriteshwaraya Namah
(Praise
to the Lord who imparts Immortality)
Then the Lord
have mercy is sung/said As the sign of contrition all make the Panchanga
pranam (= full prostration) then all exchange the sign of peace.
3. LIGHTING OF THE LAMP: celebrant lights the lamp
congregation sings a proper hymn as Jesus the Light of the world. After that
the Celebrant recites the following prayer:
Eternal light, shining beyond the heavens,
Radiant sun illumining all regions, above below and across,True light
enlightening every man and woman coming into this world, Dispel the darkness of
our hearts & enlighten us with the splendor of your glory.
All: In you is the source of light and in
your light we see light.
Then the
celebrant and all the participants extend both their hands towards the light
and receive the flame with the tip of the fingers and then bring the
fingers towards the eyes.
Gloria:
4. HOMAGE TO THE HOLY SCRIPTURE: Holy Scripture is brought in procession
with this order: Bible, Garland and Dhupa that time the following chant is sung
Adi Vacaname namo
namah
(Praise to the
Eternal Word)
Deiva Vacaname namo
namah
(Praise to the Word of God)
Pita Putratmane namo
namah
(Praise to the
Son of the Father)
Blessing to the Readers: Both the readers must go and
receive blessings from the main celebrant before doing the reading. After
the 2nd reading;
Main celebrant:
Asatoma Sadgamaya
(From the unreal
lead to the real)
Tamasoma Jyotirgamaya
(From darkness lead to light)
Mrityurma amritam gamaya
(From death to
peace)
Om Shanti shanti
shanti
The Gospel is
read then follows the Homily and follows the intercession
5. LITURGY OF THE EUCHARIST: Offertory and the 8 flowers are brought and the main
celebrant receives them and keeps them on the altar then the celebrant makes
the arathi with the tray of 8 flowers over the offertory and then he prays:
Father, send down your spirit upon these
offerings the symbol of our self gift to you, May we be pleasing in your sight,
May we be united with the sacrifice of your son.
And he places on
the 8 directions saying each time one of the attributes of Jesus Christ.
Om Shri Yesu Kristaya namah
(Adoration to Jesus Christ)
Om Shri Devaputraya namah
(Adoration to Son of God)
Om Shri Manavaputraya namah
(Adoration to Son of Man)
Om Shri Mariaputraya namah
(Adoration to Son of Mary)
Om Shri Atmotpannaya namah
(Adoration to One born of the
Spirit)
Om Shri Krushitaya namah
(Adoration to the Crucified one)
Om Shri Mrutyunjaayaya namah
(Adoration to
the one Conquered Death)
Om Shri svagarudhaya namah
(Adoration to the one ascended
into heaven)
Then the
celebrant makes the Dhuparathi and he says:
To whom with you the Holy Spirit be
honor and glory now and forever.
All: Amen.
6. EUCHARISTIC PRAYER:
Cel: May the Holy Spirit O God, Enlighten our
minds and open our lips that we may sing the wonders of your love.
All : Help us Spirit divine to proclaim God’s
mercy.
Cel: Let us praise and thank the Lord our God,
whose majesty pervades the universe.
All: Great is his name and worthy of Praise.
Cel: Let us celebrate the glory of the Lord,
whose splendor shines in our hearts.
All: Glory to Him in whom we have our being.
Proclamation:
Concelebrant I: O Supreme Lord of the Universe,
You fill and sustain everything around us. You are the ancient of days, who
turned with the touch of your hands, chaos into order, darkness into
light. Deep and wonderful mysteries of your creation, you formed men and
women in your image, entrusted the earth to their care, and called them to
share in your own being, your own knowledge your own bliss.
All: Praise to the one who is being knowledge and bliss, Praise to
the eternal reality, Praise to the fullness of all perfection. Praise to the
supreme reality, Being, Knowledge and Bliss. Praise to the eternal Being, The
fullness of all perfection.
Con. Cel.II: Father most kind and merciful, you
want all people to reach the shores of salvation. You reveal yourself to
all who search for you with a sincere heart. You are the power almighty,
adored as presence hidden in the nature, the light that shines bright in the
hearts of all who seek you through knowledge and love, sacrifice and
detachment. You chose for yourself a people and made them a lasting covenant.
Despite their infidelity you were true to your promise and taught them to long
for the day of their savior, the day of peace and salvation to all people.
All: Praise to the expectations of the
nations, praised to the promised one of Israel, Praise to him who comes in
the name of the Lord.
Con. Cel. III. O God invisible at the favorable time, you were pleased to
become visible to us. Your word, your only begotten son took on our human
condition and was born of the Virgin Mary, as supreme teacher and master, he
imparted the words of eternal life, to the poor and humble of heart. He
went about doing good, and when his hour had come, of his own accord, he laid
down his life as a sacrifice for our sin. Raised from the dead by you, father,
he became for us the source of life and sent by the Holy Spirit to fill the
world with joy and peace.
Main Cel: Now we pray you Father, send the same spirit to fill
these gifts of bread and wine with his divine power, and to make present among
us the great mystery of our salvation.
All: Holy…holy… holy (is sung)
All Concelebrants:
At the supper which he shared with his disciples your Son Jesus Christ, took
bread in his sacred hands gave you praise and thanks, broke the bread and gave
it to his disciples saying:
Take
this, all of you, and eat of it:
for this is my Body which will be
given up for you.
In the same way after supper, he took the
cup. Again he gave you praise and thanks, gave the cup to his disciples
saying:
And so father, in gratitude we celebrate
the memorial of the obedient death of your son of his glorious resurrection
from the dead, his triumphant ascension into heaven, and his out pouring of the
spirit, in whom the church is born. While we offer you his unique and holy
sacrifice we await his return in glory, when he comes he will gather up the
fruits of redemption hold them together in his fullness and place them at your
feet.
All: We proclaim your death, Lord Jesus, until
you come in glory.
Con. Cel. IV Merciful father, bring together all your people, in the
Holy Spirit help them live in Unity and fellowship with …………..our Pope,
…………..our Bishop and all the bishops, clergy, religious and faithful.
Con. Cel. V Grant to all departed a share in your bliss.
Welcome them into your kingdom, where Mary the Virgin Mother of God, the
apostles and martyrs along with the saints unceasingly pray for us and help us
share in the riches of your son, our Lord Jesus Christ. Loving father,
send down your spirit, the fullness of your bliss to fill with joy and peace
all of us who share in the body and blood of Jesus Christ that we may be one in
him and manifest our unity in loving service.
Doxology: (after this triple arathi is made ) In the oneness of the supreme spirit,
through Christ who unites all things in his fullness, we and the whole creation
give you God, the father of all, honor and glory, thanks and praise, worship
and adoration, now in every age forever and ever.
All: Amen. You are the fullness of reality, One
without a second, Being, Knowledge, Bliss. OM, TAT, SAT.
7. COMMUNION RITE This is the bread that came down from heaven; whoever
eats this bread will never die; whoever drinks of this cup will live forever.
For the Lord said: “He will have eternal life and I will raise him up on the
last day”. Do you believe this?
All: Yes, Lord we believe. For you have the words of eternal
life.
Cel: Invites the community to recite
the Lord’s Prayer…..Then the celebrant breaks the bread and says:
The cup of blessing which we bless is the
communion with the blood of Christ, the bread which we break is the communion
with the body of Christ.
All: Because there is one bread, we who are many are one body
for we all partake of the one bread.
Cel: My feast is ready says the Lord. Let
us joyfully share in this banquet (then all receive communion after
communion…)
Let us pray: Lord, today the light has flooded our
eyes. Your face is bent from above and your eyes have looked down on our
eyes. We feel our limbs are made glorious by your touch. And now we beg
humbly one final glance from your eyes and our lives ever be your own.
This we ask through the one who has made you known to us this day in breaking
of the bread, Jesus Christ our Lord.
All: Amen
8. FINAL BLESSING:
Cel: May God, beyond all names and form,
share with you his glory beyond measure and make you enter into the mystery of
his presence.
All: Amen
Cel: May God who became manifest in Jesus
Christ, enlighten your minds, strengthen your wills and fill your hearts with
love.
All: Amen.
Cel: May the grace of our Lord Jesus Christ and the love
of God and the fellowship of the Holy Spirit be with you all to protect and to
guide you.
All: Amen
Final hymn
Subscribe to:
Posts (Atom)